در تاریکی شب، باید شمع و فانوس در دست انسان باشد تا پیش پای او را روشن باشد و از سقوط و خطر در امان نگه دارد. حال اگر کسی برای عبور از تاریکی، چراغ را پشت سر خود نگه دارد یا به فرد پشت سر بدهد تا راه را برای او روشن سازد، نه عاقلانه است و نه مطمئن. وقتی انسان خودش می تواند مسیر را روشن و رفتنی نماید، چرا باید به دیگران بسپارد؟!

وقفهایی همانند تأسیس صندوق قرض الحسنه و پرداخت وام به نیازمندان، تهیه ی جهیزیه ی نوعروسان، ایجاد اشتغال، رسیدگی به ایتام و کارهای خیرخواهان های از این قبیل، به سان نورهایی هستند که مسیر آخرت انسان را روشن می سازند و تلألؤهای نورانی آن، روشنای مسیر بهشتی شدن انسان می گردند. خداوند چه زیبا م یفرماید: «مَنْ ذاَ الذَِّي يقُْرِضُ اللهََّ قرَْضًا حَسَناً فيَضَُاعِفَهُ لهَُ وَلهَُ أجَْرٌ كرَِيمٌ. يوَْمَ ترََى المُْؤمِْنيِنَ وَالمُْؤمِْناَتِ يسَْعَى نوُرُهُمْ ب يََْ أيَدِْيهِمْ وَبأِيَْاَنهِِمْ بشَُْاكمُُ اليْوَْمَ جَناَّتٌ تجَْرِي مِنْ تحَْتهَِا الْنَهَْارُ خَالدِِينَ فِيهَا ذلَكَِ هُوَ الفَْوْزُ العَْظِيمُ؛ كيست آن كس كه به خدا وامى نيكو دهد تا ]نتيج هاش را[ براى وى دوچندان گرداند و او را پاداشى خوش باشد! آن روز كه مردان و زنان مؤمن را مى بينى كه نورشان پيشاپيش شان و به جانب راست شان دوان است ]به آنان گويند:[ امروز شما را مژده باد به با غهايى كه از زير ]درختان[ آن نهرها روان است در آ نها جاودانيد، اين است همان كاميابى بزرگ.»

بجاست کسی که قصد دارد کار خیر انجام دهد و می خواهد بخشی از دارایی اش را برای روز مبادای خود وقف کند، این سخن حضرت علی (ع) را نصب العین خود قرار دهد که فرمود: «یاَ ابنَْ آدَمَ، کنُْ وَصِیَّ نفَْسِکَ فیِ مَالکَِ، وَآعمَْلْ فیِهِ مَا تؤُثْرُِ انَْ یعُْمَلَ فیِهِ مِنْ بعَْدِکَ؛ پسر آدم! تو خود وصىّ و جانشين خويشتن باش و هركار كه مى خواهى پس از تو با مال و دارایی ات بكنند، آن كار را امروز خودت انجام بده (براى روز گرفتاري ات، خودت چاره بينديش و به ورّاث واگذار نکن). »
همانند آن فرد خیراندیش و آینده نگری که تصمیم داشت کار خیر انجام دهد، به پسرش چنین وصیت کرد: وقتی از دنیا رفتم، يك زمين را صرف آب انبار و باغ ديگر را برای ساخت مسجد و مل كهاي فلان منطقه را صرف ساخت حوزه علميه كن.
شبی پسر با پدر م یرفت و به احترام پدر، چراغ به دست از پشت سر حركت مي كرد؛ ناگهان در آن تاريكي و ظلمت، چیزی نمانده بود که پدر نقش بر زمین شود. به پسر گفت: چرا چراغ را پشت سر من گرفت های، من مي خواهم جلوي پايم را ببينم!
پسر فهمیده و باایمان زیرکانه پاسخ داد: پدرجان! خودتان صبح گفتيد نور را از پشت سر من اين طور بفرست. پدر، آفرينی جانانه گفت و فرداي آن روز علماي شهر را جمع كرد و گفت: قصد دارد حوزه علميه اي بسازد و این مدرسه حدود چهار قرن است پابرجا و فیاض مانده است.

منبع : کتاب مثل باران – مجتمع فرهنگی آموزشی معاونت فرهنگی و اجتماعی سازمان اوقاف و امور خیریه

هدف موقوفه فضل تلاش در جهت آموزش وقف به مردم می باشد امید است با انتشار مطالب این سایت گام مهمی در آموزش صحیح وقف به مردم در جامعه صورت پذیرد. به اینستاگرام این مجموعه مراجعه نمایید.